கனவு கண்டா அது பலிக்குமா? பலிக்காதா?

ரெண்டு மூணு நாளா மனசுல எதோ ஒரு பாரம். அத எப்படி விவரிக்கன்னு கூட தெரியல. இன்னும் ஒண்ணரை வருசத்துல எப்படியாவது என்னோட கனவை நனவாக்கிட ரொம்ப ஆசை. இதுக்காக பெங்களூர் போகலாம்னு பாத்தா ஏனோ மனசு இங்க இருந்து கிளம்பவே மாட்டேங்குது. எதுவுமே வேணாம், இப்படியே இருந்துடலாம்னு தீவிரமா ஒரு மனசு சொல்லுது. வாழ்க்கைல அப்படி என்ன பெருசா சாதிச்சுட போறோம்னு ஒரு விதமான எண்ணம் மனசுக்குள்ள அலக்கழிச்சுட்டே இருக்கு.

ராத்திரி தூக்கத்துல கூட என்னன்னவோ கனவுகள். எனக்கு கொஞ்சமும் பிடிக்காத யாரோடவோ நான் கட்டாயம் இருந்தே ஆகணும்ங்குற மாதிரி ஒரு நிர்பந்தனை கனவுல வந்து இம்சை பண்ணுது. இதெல்லாம் ஏன் நடக்குது, எதனால நடக்குதுன்னு ஒண்ணுமே புரியல.

கனவுகள் எப்பவுமே எனக்கு அதிகமா வரதே இல்ல. ஆனா அப்படி வர்ற கனவுகள் ஏனோ என் நிம்மதிய குலைக்குற மாதிரியும், என்கிட்ட எதோ செய்தி சொல்ல வர்ற மாதிரியுமே தோணும். இது எனக்கு மட்டும் தான் நடக்குதா, இல்ல பெரும்பாலும் எல்லோருக்கும் நடக்குதான்னும் தெரியல.

எல்லா வீட்லயும் அப்பாவும் அம்மாவும் சண்டை போடுவாங்க தான். ஆனா என்னோட வீட்ல ரெண்டு பேரும் சண்டை போட்டு நான் பாத்த நாட்கள் குறைவு. அதெல்லாம் நான் ரொம்ப ரொம்ப சின்ன பொண்ணா, விவரமே தெரியாம இருக்குறப்போ, அப்பா குடும்பத்தால அம்மா நிறைய கஷ்ட்டப்படுவாங்கன்னு என்னோட உள்ளுணர்வு சொல்லும்.

அப்பா சாபிட்டுட்டு இருக்குறப்போ திடீர்னு சாப்பாடு தட்டு பறக்கும். பயத்துல நானும் தம்பியும் ஓடி போய் பெட்ரூம்ல பெட்ல குப்புற படுத்துட்டு கண்ண இறுக்க மூடிப்போம். அம்மா தான் வந்து அணைச்சு படுத்துப்பாங்க. அடுத்த நாள் அம்மா முகத்த பாக்கவே முடியாது, அழுது அழுது முகமெல்லாம் வீங்கி இருக்கும்.

ஏன் நம்ம வீட்ல இப்படி சண்டை வருதுன்னு இப்போ வரைக்கும் எனக்கு தெரியாது. ஏன்னா, நான் பாத்த அப்பா, அம்மா, முழுக்க முழுக்க காதல தான் கொட்டி தீத்துருக்காங்க. ஆனாலும் சில நேரங்கள்ல இப்படி...

சொன்னா நம்ப மாட்டீங்க, அவங்க ரெண்டு பேரும் சண்டை போடுறதுக்கு முந்தின நாள் எனக்கு கனவு வரும். நிம்மதியே இல்லாம தூக்கம் கெட்டு, வேர்க்க விறுவிறுக்க எழுந்து உக்காந்துடுவேன். என்னவோ நடக்க போறது மாதிரி, பேந்த பேந்த முழிக்க ஆரம்பிச்சுடுவேன்.

அப்போ எனக்கு நாலரை வயசு இருக்கும். கனவு கண்ட அன்னிக்கே ராத்திரி சண்டை வந்துடும். அப்பா, அம்மா கூட சண்ட போட்ட அடுத்த நாள் பேச மாட்டார், வீட்ல சாப்பிடவும் மாட்டார். எனக்கும் தம்பிக்கும் சாப்பாடு குடுத்துட்டு அம்மாவும் பட்னி இருப்பாங்க. இவங்க ரெண்டு பேரையும் ஒண்ணு சேர்க்கணும்ன்னு நான் ப்ளான் எல்லாம் போடுவேன். அம்மாகிட்ட போய் உன் சமயல சாப்பிட மாட்டேன்னு அடம் பிடிப்பேன். பாவம், அப்பா கோவிச்சுகிட்டது பாத்தாதுன்னு நான் வேற அடம் பிடிப்பேன். அப்பா தான் சமைக்கணும்னு உண்ணாவிரத போராட்டம் எல்லாம் நடத்துவேன். அப்புறமா அடுத்த நாள் அப்பாவ எப்படியாவது சமைக்க வச்சு, அவர் கூடவே உக்காந்து தான் சாப்பிடுவேன்னு அடம் பிடிச்சு, அப்படியும் விடாம ஊட்டி விட்டா தான் ஆச்சுன்னு ஒத்த கால்ல நின்னு, அம்மாவ மூணு பேருக்கும் சேர்த்து ஊட்டி விட சொல்லுவேன்.

என்னோட இந்த பிளான் எல்லாம் ரெண்டு மூணு சம்பவத்துலயே அம்மா கண்டுப் பிடிச்சுருவாங்க. அப்புறம் எல்லாம் சுபம்தான்னாலும் கனவு கண்ட ராத்திரியும், அத தொடர்ந்து வர்ற அடுத்த நாள் ராத்திரியும் மனசு ரொம்பவே அமைதி எல்லாம இருக்கும். என்னோட இந்த அவஸ்த்தை பாத்துட்டு தானோ என்னவோ, அம்மாவும் அப்பாவும் சண்டை போட்டுக்குறது ரொம்பவே குறைஞ்சு போய்டுச்சு.

அதுக்கு அப்புறமா எனக்கு நடந்த ஒரு ஆக்சிடென்ட்... அது நடக்குறதுக்கு முந்தின நாள் நான் கண்ட கனவு இப்பவும் மனசுக்குள்ள இருக்கு. கனவுல நான் ஒரு பதிமூணு வயசு சிறுமியா இருக்கேன். ஜாலியா சைக்கிள் எடுத்து ஊர் சுத்திட்டு இருக்கேன். ரெண்டு கையையும் ஜாலியா விரிச்சுட்டு ரெண்டு காலால பெடல் போட்டு சந்தோசமா பறந்துட்டு இருக்கேன். திடீர்னு ஒரு கழுகு, என் தலை முடி பிடிச்சு தூக்கிட்டு போகுது. வில்-னு கத்திகிட்டே நான் கைய கால உதறுறேன். கொஞ்ச கொஞ்சமா என்னோட தலை முடி எல்லாம் பிய்ஞ்சு போக ஆரம்பிக்குது. முகம் முழுக்க ரெத்தம், ரொம்ப உயரத்துல பறந்துட்டு இருந்தப்போ, அந்த கொத்து முடி அப்படியே அத்து மேல இருந்து கீழ விழுறேன் நான்...

முழிச்சு பாத்தா, கட்டில்ல இருந்து பொத்துன்னு கீழ விழுந்து கிடக்குறேன். எழுந்து உக்காந்து, கனவுல இருந்து மீண்டு வரதுக்கே ரொம்ப நேரம் ஆச்சு. அப்புறமா என்னோட ஸ்கூட்டி எடுத்துட்டு வெளில கிளம்பி போனா, எதிர்ல வந்த வண்டியினால நிஜமாவே பறக்கத் தான் செய்தேன். சின்னதா பட்ட அடி தான்னாலும் அப்புறம் அந்த அடி, என்னோட வாழ்க்கையையே புரட்டி போட்டுடுச்சு. அப்புறமா நான் இப்போவரை டூ-வீலர் ஒட்டினதே இல்ல. நீ ஸ்கூட்டி ஓட்டினதெல்லாம் போதும்னு அம்மா சொல்லிட்டாங்க.

அப்புறமா இடையிடைல நிறைய கனவுகள் வரும். எதுவுமே ஒரு சந்தோஷ கனவா வந்ததா நினைவே இல்ல. இந்த கனவு வர்ற நாள்ல எல்லாம் ஏனோ மனசுல சொல்லவே முடியாத பாரம் வந்து பட்டக்குனு ஒட்டிக்கும்.

ஒரு ரெண்டு மாசம் முன்னாடி ரொம்ப ரொம்ப ஜாலியா ஒரு கனவு கண்டேன். அது எனக்கு ரொம்ப பிடிச்ச மாதிரி, இது மட்டும் நடந்தா போதும்ங்குற மாதிரி இருந்துச்சு அது. ஆனா, அடுத்த நாள் அப்படி எதுவும் சந்தோசமான சம்பவம் ஒண்ணும் நடக்கல... அது ஏன்னு இப்ப வரைக்கும் புரியவும் இல்ல. ஆனாலும் அந்த கனவு கண்டிப்பா நிறைவேறும்ங்குற நம்பிக்கை இருக்கு எனக்கு. கண்டிப்பா நிறைவேறும்.

இன்னும் நிறைய கனவுகள் முழிச்சு பாத்தா நியாபகமே இல்லாம போயிருக்கு. ஆனா அடிக்கடி கனவு வந்து என்னை தொல்லை பண்றதும் இல்ல. இதுக்கெல்லாம் கேட்டா ஆழ் மன ஓட்டங்கள்னு சொல்லுவாங்க, நான் நாலரை வயசா இருக்கும் போது கூடவா, அம்மாவும் அப்பாவும் சண்டை போடணும்னு நினைச்சுருப்பேன்?

அப்புறமா, ஒரே மாதிரியான கனவுகள் என்னை துரத்த ஆரம்பிச்ச காலமும் உண்டு. நாலஞ்சு பேர் சேர்ந்து என்னை துரத்துவது போலவும், நான் ஓடி ஓடி ஒரு இடத்துல அவங்க கிட்ட மாட்டிக்குறது மாதிரியும், திரும்ப திரும்ப வரும். அம்மா கிட்ட சொல்லி பதறும் போது இறுக்கமா அணைச்சு ஒரு முத்தம் குடுத்து, நான் வந்து அவங்க கூட சண்டை போடுவேன்ன்னு சொல்லுவாங்க. ஆனா என்னோட மனசுல தைரியத்த மட்டும் ஊட்டி ஊட்டி வளத்தாங்கன்னு சொன்னா அது தான் சரியா இருந்துச்சு. ஒரு கட்டத்துக்கு பிறகு, என்னை துரத்திட்டு வரவங்கள எதிர்த்து சண்டை போடுற மாதிரி நானும் போராட ஆரம்பிச்சுட்டேன். சரி, இந்த கனவெல்லாம் பலிச்சுதான்னு கேட்டீங்கனா, கண்டிப்பா பலிச்சுது. அப்போ நான் வலியோட உச்சக் கட்டத்துல துடிச்சுட்டு இருப்பேன். சாவு வேணும்னு விரும்பி தவம் இருந்த காலம் அதெல்லாம். அப்புறம், அந்த வலிகள எதிர்த்து எப்படி போராடணும்னு நான் கத்துகிட்டேன். அதுக்குபிறகு அந்த கனவுகள் வர்றதே இல்ல.

சரி, என்னோட கனவுகள் எப்பவுமே என்னை இம்சை பண்ணக்கூடாதுன்னு தான் நானும் நினைக்குறேன். என்னவோ, இத எழுதி முடிச்சதும், மனசுல இருந்த பாரம் குறைஞ்ச மாதிரி இருக்கு. ஈரமான என்னோட இறகுகள்ல இப்போ மெல்லிசா ஒரு காற்று கடந்து, என்னை மறுபடியும் பறக்க வைக்க தயாராக்கிடுச்சு.

அப்புறம் என்ன? கொஞ்சம் அப்படியே பறந்துட்டு வரேன்...