என் பொண்ணு பெரிய மனுசி ஆகிட்டா

ப்ரேமி. கிட்டத்தட்ட பத்து பனிரெண்டு வருஷம் இருக்கும், அவள நான் பாத்தப்ப. ஒரு பிரவுன் கலர் நைட்டி போட்ருந்ததா நியாபகம். அவள பாக்க மூர்த்தி தான் கூட்டிட்டு போயிருந்தான்.

மூர்த்தி எங்களோட க்ளாஸ் மேட். எங்க பிரெண்ட்ஸ் வட்டத்துல அவன் தான் பேமஸ். எங்க எல்லாரோட இன்ஸ்பிரேசன். வெறுமனே பிறந்தோம், வாழ்ந்தோம்ன்னு வாழ்ந்துட்டு போறது வாழ்க்கை இல்லன்னு கத்துக் குடுத்தவன். ஏதாவது ஒரு லட்சியத்தோட வாழணும்னு அவன் தான் சொல்லிக் குடுத்தான்.

அது ஒரு வீடு. கொஞ்சம் பெருசாவே இருந்துச்சு. அந்த வீட்டு ஓனர் நாதனுக்கு ஒரு முப்பது வயசு இருக்கும். அவரும் அவரோட மனைவி லதாவும் தான் அந்த ஹோம் வச்சிருந்தாங்க. லதா அம்மாவுக்கு முதல் பிரசவத்துல ரொம்ப பிரச்சனை ஆகி, குழந்தை இறந்து பிறந்ததோட கர்ப்பப்பையையும் எடுக்க வேண்டியதா போச்சாம். இனி குழந்தைங்க பிறக்காதுன்னு இருந்தப்பதான் அவங்க இந்த ஹோம் ஆரம்பிச்சிருக்காங்க. கொஞ்சம் வசதியாவே இருந்ததால அவங்களுக்கு யாரோட உதவியும் தேவைப்படல.

நாங்க அங்கப் போய் உள்ள எட்டிப் பாத்தா ரெண்டு பிள்ளைங்க ஒண்ணு தவழ்ந்துட்டும் ஒண்ணு ஓடிட்டும் இருந்துச்சு. தொட்டில்ல ஒரு குழந்தை தூங்கிட்டு இருந்திருக்கணும். மூர்த்தி அவங்கள எல்லாம் அறிமுகப் படுத்திட்டு சுசிலாவையும் அறிமுகப்படுத்தி வச்சான்.

சுசிலாவுக்கு எங்க வயசு இருக்கும். அந்த ஹோம்ல பெரியவ அவ தான். அதனால எல்லா புள்ளைங்களையும் அவ தான் பாத்துப்பா. பக்கத்து கவர்ன்மென்ட் ஸ்கூல்ல அப்ப ஒன்பதாவது படிச்சுட்டு இருந்தா.

திடீர்னு ஒரு அழுகை சத்தம். என்னாச்சு ஏதாச்சுன்னு நானும் என்னோட ப்ரெண்ட்ஸ்சும் பதறிட்டு இருந்தப்ப, ப்ரேமி எங்கன்னு மூர்த்தி தான் முதல்ல கேட்டான். அவ அங்க இருந்த ஒரே பெண் குழந்தை. ரெண்டு வயசு இருக்கும் அவளுக்கு. தோட்டத்துல செம்பருத்தி பூ பறிக்கப் போறேன்னு போய் ஒரு தென்னம்பிள்ளை நட்டு வச்சிருந்த குழிக்குள்ள விழுந்து கிடந்தா. உடம்பெல்லாம் ஒரே சகதி.

அவள தூக்கிட்டு வந்து அங்க இருந்த தண்ணித் தொட்டியில ஒரே முக்கா முக்கி எடுத்துட்டாங்க லதா அம்மா. அதான் புள்ள போட்ருந்த ட்ரெஸ் எனக்கு பிரவுன் கலர்ல தெரிஞ்சிருக்கலாம். அவள கூட்டிட்டு போய் தலை துவட்டி, கைய கால வச்சுட்டு சும்மாவே இருக்க மாட்டியான்னு கண்ண உருட்டி பயங்காட்டிட்டு இருந்தான் மூர்த்தி.

எங்க டீம்ல சுமதி தான் தைரியசாலி. நானெல்லாம் வாய் வார்த்தைல தான் வீரத்த காட்டுவேன். மத்தப்படி எப்பவுமே ஒன் ஸ்டெப் பேக் தான். அவ்வளவு நேரம் எல்லாரையும் பாத்துட்டே இருந்தேனே தவிர எந்த புள்ளையையும் கைல எடுக்கணும்னு தோணவேயில்ல. சுமதி தொட்டில்ல கிடந்த குழந்தைய தோள்ல போட்டுருந்தா.

"காயு, இங்க வா. இவங்க எல்லாரும் என்னோட் பிள்ளைங்க. வந்து ஹல்லோ சொல்லு"ன்னு மூர்த்தி கூப்பிட்டான். அவன் அப்படி சொன்னப்ப ஏனோ எனக்கு உடம்பெல்லாம் சிலிர்த்துச்சு. கண்ணு கொஞ்சம் கலங்கிடுச்சு. வளர்ந்து பெரியவனாகி இந்த புள்ளைங்களுக்காகவே வாழணும்னு அவன் சொன்னப்ப எல்லாருமே ஒவ்வொரு புள்ளைங்கள கட்டிகிட்டாங்க.

அதுல இருந்து நேரம் கிடைக்குறப்ப எல்லாம் அந்த ஹோமுக்கு போய்டுவோம். எங்களால முடிஞ்ச அளவு காசு சேர்த்து முட்டாய், மிக்சர், ஜாங்கிரின்னு வாங்குவோம். எங்க வீட்ல அவங்க பங்குக்கு முறுக்கு அதிரசம்னு சுட்டுத் தருவாங்க. பொருளாதார சிக்கல் எல்லாருக்கும் இருந்தும் பிள்ளைங்க பண்ற காரியங்கள தடுக்காம முடிஞ்ச அளவு ஊக்கம் குடுக்குற பெத்தவங்க அமையுறது வரம் தானே. எங்க எல்லாருக்கும் அந்த வரம் அமைஞ்சிருந்துச்சு.



அப்புறம் ஸ்கூல் முடிச்சுட்டு ஆளாளுக்கு வேற வேற லட்சியம், வேற வேற இடம்ன்னு எங்க நட்பு வட்டம் கொஞ்சம் கொஞ்சமா பிரிய ஆரம்பிச்சிடுச்சு. கிட்டத்தட்ட எல்லாரும் போய் நான் மட்டும் மிஞ்சியிருந்த அந்த நாலஞ்சு வருசத்துல ஹோம்ல பிள்ளைங்களோட எண்ணிக்கை பதிமூணா ஆகிடிச்சு. அம்மா, இந்த பிள்ளைங்களுக்கு பெருசா ஏதாவது செய்யணும்மான்னு அம்மா கிட்ட அடிக்கடி சொல்லுவேன். நீ சம்பாதிச்சு அந்த புள்ளைங்களுக்கு ஏதாவது பண்ணுன்னு அம்மா சொல்லுவா.

அவங்களோட தேவைகள நாதன் அங்கிளே பாத்துகிட்டாலும் நாமளும் ஏதாவது செய்யணும்னு தான் காலேஜ் சேர்ந்தப்பவே சம்பாதிக்க ஆரம்பிச்சேன். மனுசப்பிறவியா பொறந்தா ஒரு லட்சியம் இருக்கணும் தானே. எனக்கு உயிரோட இருக்குறதுக்கே ஒரு லட்சியம் தேவைப்பட்டுச்சு.

கிட்டத்தட்ட அஞ்சு வருசமா அவங்களோட ஸ்கூல் யூனிபார்ம், நோட்டு, ஜியாமட்டரி பாக்ஸ்ன்னு சின்ன சின்ன விஷயங்களுக்கு காசு குடுப்பேன். விசேச நாட்கள்ல ஒரு வேன் பிடிச்சி பீச், கோவில்ன்னு கூட்டிட்டு போவேன். அக்கா அக்கான்னு அவங்க என்னை கூப்ட்டாலும் எல்லாரையும் என்னோட பிள்ளைங்களா தான் நினைப்பேன்.

சுசிலாவும் அப்படி தான். அம்மா அப்பா இல்லாம, ஒரே பாட்டியும் செத்துப் போய் அங்க வந்து சேர்ந்தவ. என் வயசு தான் அவளுக்குங்குறதால எனக்கு ட்ரெஸ் எடுத்தா அவளுக்கும் எடுப்பேன். ட்ரெஸ் எடுக்குறது ஒண்ணும் பெரிய விஷயம் இல்ல, ஆனா காஸ்ட்லி ட்ரெஸ் போட அவளும் ஆசைப் படுவா. அதுக்காகவே சில நேரம் அவளுக்கு மட்டும் எடுத்து குடுத்துட்டு நான் சும்மா இருந்துருவேன். அவங்க எல்லாம் காஸ்ட்லியா ஆசைப்படக் கூடாதுன்னு யார் சொன்னா?

அத்தனை பிள்ளைங்களையும் பாசத்தோட கூடவே இருந்து பாத்துட்டு தன்னோட படிப்பையும் பாத்துட்டு இருந்த சுசிலாவுக்கு ரெண்டு வருஷம் முன்னாடி கல்யாணம் ஆச்சு. நான் அந்த நேரம் ஹாஸ்பிட்டல்ல இருந்ததால முதல் முதலா நான் சம்பாதிச்சு வாங்கியிருந்த ஒரு பவுன் குட்டி செயின அவளுக்கு கிப்டா குடுக்க சொல்லி அப்பா கிட்ட சொன்னேன். அவ்வளவு தான், அதோட நான் அந்த ஹோமுக்கு போறது குறைஞ்சே போச்சு.

அதுக்கப்புறம் தம்பியும் அப்பாவும் தான் அப்பப்ப அந்த புள்ளைங்களுக்கு வேண்டியத செய்துட்டு இருக்காங்க. நான் ரெண்டு தடவ போனதோட சரி.

சரி, இதெல்லாம் நான் ஏன் இப்ப சொல்றேன்னா, காலைல ஆறரை மணிக்கு அப்பாவுக்கு ஒரு போன் கால். ப்ரேமி பெரிய மனுசி ஆகிட்டாளாம். மனசு முழுக்க ஒரு மாதிரி படபடப்பா இருக்கு. நான் ஒரு அம்மான்னு தோணிகிட்டே இருக்கு. தானே சிரிப்பு சிரிப்பா வருது. நம்ம புள்ளைங்களுக்கு ஒரு விசேசம்னு வந்தா அந்த சந்தோசமே தனி தானே. அவளோட ஒவ்வொரு ஸ்டெப்பும் அவ ஆசைப்படுற மாதிரி அமையணும்னு நான் ஆசைப்படுறேன்.

சாயங்காலமா போய் மாமன் முறைக்கு தம்பி சடங்கு செய்துட்டு வருவான். நானும் போகணும்னு நினைச்சிருக்கேன். ஹோம்க்குள்ள போக முடியலனாலும் கார்ல இருந்தே அவள பாத்துட்டு வரணும்.

என் பொண்ணு பெரிய மனுசி ஆகிட்டா.

.